thailand – vlinderen

reisavontuur in thailand – 2003

Het mooiste van backpacken is het enorme gevoel van vrijheid dat je erbij krijgt – al helemaal als je in je eentje op reis bent. Je kunt gaan en staan waar je wilt, vertrekken of juist blijven zonder dat je dat van tevoren gepland had. Je volgt gewoon je gevoel en het universum werkt over het algemeen mee – zo is althans mijn ervaring. Daarbij wijk ik graag af van de gebaande paden; gewoon omdat het kan. Ik volg mijn gevoel en dat leidt me naar de mooiste momenten, die ik jaren later nog steeds terug kan halen. Misschien wel mijn beste ervaring op dat vlak heb ik in Thailand, op het eiland Koh Phangan. Het eiland is befaamd om haar feesten. Of het nou full moon, half moon of no moon is, er is altijd wel een reden om te raven. En dat zal ik weten ook.

befaamde bucket

In het lokale vliegtuig vanaf Bangkok kom ik direct twee Frans-sprekende Zwitsers tegen, met wie ik de rest van mijn tijd op het eiland spendeer. Eén van hen valt me direct op; met zijn dreadlocks en knalblauwe ogen heeft hij direct een wow-factor. Eigenlijk lijkt hij in niets op de reguliere Zwitser – misschien dat hij me daarom zo intrigeert. We vliegen op Koh Samui – het grootste, meest ontwikkelde en meest toeristische broertje van de drie eilanden die naast elkaar liggen in de Golf van Thailand. Terwijl Koh Samui veel gezinnen aan zich bindt en Koh Tao vooral befaamd is onder duikers, trekt Koh Phangan juist een iets jonger publiek dat in is voor een feestje.  Dat komt mooi uit want ik heb een paar maanden geleden mijn relatie verbroken en best wel een rottijd achter de rug. Kom maar op met dat feestje!

Koh Samui is van de drie eilanden de enige met een vliegveld – en dus moeten we vanaf daar een bootje nemen om bij Koh Phangan uit te komen. Mijn Zwitserse vrienden en ik huren een hutje naast elkaar op het strand van Hat Rin, waar alle notoire feestjes zich afspelen. De eerste avond bega ik een grote fout door mee te gaan in de alcoholcultuur die op het strand heerst. Met (letterlijk) een bucket vol whisky-cola of wodka-red bull en een aantal rietjes erin – erop gericht om je nog sneller dronken te krijgen – ben ik binnen no time onaanspreekbaar. Net zoals bijna iedereen die zich laat verleiden tot het drinken uit een emmer in plaats van een gewoon glas. Niet voor herhaling vatbaar wat mij betreft.

steekpenningen

Omdat ik wél van feestjes houd, maar tegelijkertijd ook graag aanspreekbaar blijf én geen fan ben van black outs, besluit ik het de avond erna anders aan te pakken. Ik wil die avond mee naar een geheim goa trance-feestje, dat op een eilandje tussen Koh Samui en Koh Phangan zal plaatsvinden. Ik eet echter een curry die zo spicy is dat ik even later met buikkramp in bed lig en mijn rave-avond uit moet stellen. Ik blijk daarin een vooruitziende blik te hebben, want het feestje loopt uiteindelijk uit op een drama. Door een onhandige fout van de feestorganisatie is de politie van één van de twee eilanden namelijk niet ‘afgekocht’ met steekpenningen – een noodzakelijke voorwaarde om hier een (illegaal) feest te organiseren.

Een uur na de start van de rave staat dan ook de Thaise politie op de stoep om alles in beslag te nemen, waaronder de muziekinstallatie en eventuele verboden middelen die bezoekers bij zich hebben. Er zijn maar liefst twintig mensen meegenomen, die inmiddels in de gevangenis zitten. Best eng –  zeker omdat ik ook bijna op dat eiland had gezeten.

raven in het bos

De avond erna ga ik alsnog mee naar een spontaan georganiseerde psychedelic trance-rave – dit keer in het bos. Ik ga er naartoe samen met mijn twee Zwitserse vrienden, die doorgewinterde ravers blijken te zijn. Daarnaast ontmoet ik er direct twee prachtige meiden met wie ik direct een klik van de bovenste plank heb. Echte free spirits, met wie ik het gevoel heb enorm verbonden te zijn. Ik heb hen na mijn tijd op Koh Phangan nooit meer gezien, maar op dat moment voelen ze als mijn twee beste vriendinnen. Ik voel me direct goed en veilig bij hen. De sfeer, de mensen, de setting en de muziek: alles klopt die nacht. Helemaal nuchter ben ik niet, dus of het alleen mijn herinnering is of echte realiteit valt te betwisten. Hoe dan ook heb ik de tijd van mijn leven.

Die nacht dans ik op blote voeten en voel ik me één met de natuur.  Ik beeld me in dat ik een vlinder ben, die van bloem naar bloem vliegt en overal een vleugje geluk ophaalt. De wereld is fantastisch en ik snap niet waarom ik me tot een paar dagen geleden nog zo slecht voelde. Mijn liefdesverdriet eindigt hier, vanavond op deze plek. Vanaf nu vier ik het leven weer, in de beste zin van het woord. Ik heb een gevoel van absolute extase; een soort verliefdheid vanuit het niets. Wanneer de zon opkomt, voelt het alsof het universum magische trucjes uit haalt. Wat een prachtige gele bol! Wat een heerlijke warmte! Ik doe mijn ogen dicht, denk nog even aan die vlinder en fladder nog lekker even rond.

toch geen vlinder

De rest van de dag chill ik met mijn new made friends eindeloos in een hangmat bij ons guesthouse. Hoe ik het ook probeer, ik krijg die irritante glimlach niet van mijn gezicht af.  Helaas blijk ik toch geen vlinder te zijn – en dus zitten mijn voeten vol met takjes en splinters, die de dagen erna tot op het bot gaan ontsteken. ‘De kater komt later’, zeggen ze wel. Twee weken later kan ik vrijwel niet meer lopen door vijf abcessen aan mijn voeten, die ik over heb gehouden aan mijn nacht dansen op blote voeten. Uiteindelijk kom ik in het noorden van Thailand gelukkig twee Engelse meisjes tegen die verpleegkunde gestudeerd hebben en mijn abcessen ter plekke behandelen – zodat ik een week later weer normaal op mijn benen sta. Hoeveel pijn dat uiteindelijk ook deed: it was all worth it. Want wat een nacht was dit, ook al betekende het duidelijk snoepen van de toekomst.